Miejsce realizacji: Centrum Transferu Wiedzy (CTW 219)
Adres: Lublin, Al. Racławickie 14

ADHD (z ang. Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder), czyli zaburzenie deficytu uwagi i nadpobudliwości, zwane również zaburzeniem hiperkinetycznym to neurobiologiczne zaburzenie o tzw. wczesnym początku- pomiędzy 6 a 12 r.ż. rozwija się już pełne spektrum objawów, które obejmują zarówno obszar fizyczny jak i psychiczny. Jest to zaburzenie neurorozwojowe, co oznacza, że u jego podłoża leżą nieprawidłowości w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego.

Wyróżnia się trzy grupy symptomów, jakimi może cechować się zespół hiperkinetyczny.

Zaburzenia koncentracji uwagi: trudności w utrzymaniu uwagi podczas wykonywania jednej czynności, którą uważa za nieciekawą, szybkie rozpraszanie się; unikanie czynności, które wiążą się z długotrwałym wysiłkiem umysłowym; brak reakcji na polecenia, trudności w postępowaniu wg instrukcji; łatwe rozpraszanie się z powodu bodźców zewnętrznych; częste gubienie swoich rzeczy, nie pamiętanie, gdzie zostawiło się dany przedmiot roztargnienie tzw. „głowa w chmurach”; często trzeba kilkukrotnie powtarzać kierowany do dziecka komunikat; częste błędy w pracach szkolnych, sprawdzianach, które wynikają jedynie z roztargnienia, a nie braku umiejętności.

Nadpobudliwość ruchowa- tzw. nadmierna aktywność: częste ruchy rękami i nogami, trudności z wysiedzeniem w jednym miejscu, gdy jest to wymagane; dziecko sprawiające wrażenie pobudzonego, rozbieganego, któremu bardzo trudno jest spożytkować swoją energię; zabawa w bardzo hałaśliwy sposób- ogromna potrzeba aktywności fizycznej, wolny czas dziecko spędza w ruchu, a nie statycznie (preferuje aktywny, a nie bierny odpoczynek- nie umie odpoczywać w ciszy i spokoju); u nastolatków często nadruchliwość objawia się uczuciem wewnętrznego niepokoju.  

Impulsywność: duża niecierpliwość, konflikty z rówieśnikami/ osobami dorosłymi (u dzieci- bicie innych, wyrywanie zabawek, u młodzieży- agresja słowna, fizyczna); „wchodzenie w słowo” innym; trudności z czekaniem na swoją kolej w sytuacjach społecznych; jest gadatliwe, mówi to co myśli bez zastanowienia.

Zaburzenie hiperkinetyczne nie może być w pełni wyleczone z powodu m.in. nieprawidłowości w budowie i pracy mózgu, których nie da się odwrócić. Adekwatna terapia pozwala jednak na złagodzenie lub czasem wręcz w większości wyeliminowania trudności wynikających z ADHD w życiu codziennym. Leczenie obejmuje najczęściej psychoterapię, farmakoterapię oraz udział w zajęciach grupowych (tj. trening umiejętności społecznych, trening zastępowania agresji). Psychoterapia -  czyli regularne spotkania z psychoterapeutą dzieci i młodzieży umożliwią nabycie umiejętności radzenia sobie z objawami wynikającymi z ADHD. Dziecko może uczyć się z terapeutą jak radzić sobie z nadmiernymi emocjami, impulsywnością, jak reagować na zaczepki innych czy krytykę. Ponadto terapia pozwoli na podniesienie samooceny dziecka. Terapia z dzieckiem to również praca z Rodzicami, które opiera się na psychoedukacji i wsparciu. Farmakoterapia. Testy psychologiczne pozwalają na określenie, które objawy wynikające z zespołu hiperkinetycznego są najbardziej nasilone. Złagodzenie ich objawów jest możliwe dzięki wdrożeniu leczenia farmakologicznego. Dzięki nim możliwe jest zmniejszenie nasilenia nadpobudliwości u dzieci czy złagodzenie lęku. Zajęcia grupowe - tj. treningi umiejętności społecznych czy zastępowania agresji pozwalają dzieciom i młodzieży rozwijać umiejętności społeczne, radzić sobie z emocjami. Uczą w jaki sposób można zastępować odczuwaną przez nich agresję, w jaki sposób nawiązywać kontakty społeczne i lepiej radzić sobie w życiu codziennym.