Miejsce realizacji: Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 4 (Klinika Neurologii - sala raportowa)
Adres: Lublin, ul. dra Kazimierza Jaczewskiego 8

Padaczka (epilepsja) jest wieloetiologicznym zespołem chorobowym, charakteryzującym się występowaniem powtarzających się zaburzeń czynności mózgu tj. napadów padaczkowych. Jest schorzeniem przewlekłym i jednocześnie ostrym – napady występują nagle i niespodziewanie.

Padaczka jest schorzeniem, o którym wzmiankują najwcześniejsze zapisy medyczne. O padaczce wspomina się w egipskich papirusach, w babilońskim kodeksie Hammurabiego z 2080 r. p.n.e., w chrześcijańskiej Biblii, żydowskim Talmudzie, w dziełach Hipokratesa, Celsusa czy Avicenny. Padaczka, jako choroba tajemnicza, traktowana była jako kara za grzechy lub nawiedzenie człowieka przez złego ducha. W powstaniu choroby mieli odgrywać rolę bogowie i duchy, stąd nazwa padaczki „morbus sacer”, tłumaczone jako  „choroba święta” lub „choroba przeklęta”. Pierwsze krytyczne spojrzenie na przyczyny powstawania padaczki pochodziło od Hipokratesa. Póżniej, okres średniowiecza, niestety utrwalił obraz padaczki jako przejawu obecności złego ducha, co spowodowało zahamowanie rozwoju somatycznego aspektu pochodzenia padaczki, a także utrwaliło obraz napiętnowania społecznego osoby chorej. Dopiero w wieku XVIII i XIX prace kilku wybitnych lekarzy przyczyniły się do lepszego zrozumienia pochodzenia padaczki oraz problematyki społecznej chorych na padaczkę. Za ojca nowoczesnej koncepcji padaczki uważa się Jacksona, a wprowadzenie badań elektrofizjologicznych i elektroencefalografii klinicznej zapoczątkowało ogromny postęp w poznaniu i zrozumieniu etiopatogenezy padaczki.

Padaczka jest jedną z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Rozpowszechnienie padaczki wynosi od 5 do 7 przypadków na 1000 osób w populacji ogólnej. Chorobowość na padaczkę wynosi w przybliżeniu 0,5-1%. W Polsce na padaczkę choruje 400 000 osób. Zachorowalność na padaczkę może dotyczyć każdej grupy wiekowej, ale szczególnie często napady padaczkowe pojawiają się  w młodszych grupach wiekowych. Wskaźniki umieralności u osób z padaczką są 2-4- krotnie wyższe niż w populacji ogólnej, z tego 15% jest bezpośrednio związanych z napadami padaczkowymi lub wypadkami podczas tych napadów.

Pomimo ogromnego postępu zarówno w zakresie diagnostyki jak i leczenia, padaczka jest ciągle schorzeniem nie poznanym do końca zarówno w zakresie patomechanizmu rozwoju napadów padaczkowych jak i możliwości ich skutecznej terapii. Jest jednocześnie szczególnym schorzeniem wymagającym od pacjenta niezwykłej dyscypliny prowadzonego trybu życia. Niestety ciągle jeszcze jest niesłusznie traktowana przez pacjentów i ich rodziny jako przypadłość wstydliwa, co sprzyja izolacji chorych, utrudnia właściwe leczenie i rehabilitację. Pomimo tego, jak można się przekonać z danych z historycznych, wiele wybitnych osób cierpiało na padaczkę. Wielu mężów stanu i wybitnych artystów różnych dziedzin chorowało na padaczkę, a niekiedy zdarzały się przypadki, że choroba wręcz w pewnym sensie sprzyjała w pełnieniu obowiązków czy w rozwijaniu talentu.